Lake Pukaki en Mount Cook

27 november 2007.
Vandaag verlaten wij Dunedin en gaan op weg naar Lake Pukaki. Er wordt ons daar een adembenemend uitzicht op Mount Cook en de Nieuw Zeelandse Alpen beloofd. We hopen dat het er helder is, want Peter en Suzan willen daar een helikoptervlucht maken naar Mount Cook en de gletsjers. Onderweg komen wij langs een waterkrachtcentrale bij Lake Waitaki. We picknicken langs een rivier met op de oever wel duizend lupines in wit, rose en paars, prachtig!! We plukken er een aantal voor op tafel. Wanneer wij aankomen bij het meer blijkt ons niets teveel gezegd te zijn. Het is inderdaad een adembenemend schouwspel. De spectaculaire Mount Cook (3754 mtr) de hoogste top van het land ligt in de zon, Maori’s noemen hem Aurangi (de wolken-doordringer), wordt door 18 bergtoppen omgeven die zo’n 3000 mtr hoog zijn. Geweldig! Het meer is turkoois blauw. Dit komt doordat het gevoed wordt door de rivier de Tasman die komt van de Tasman Glacier. Heel fijn gruis, ontstaan door het schuren van de gletsjers over de rotsen wordt meegevoerd naar het meer en zorgt voor een voortdurend veranderend kleurenpalet: heldergroen, donkerblauw en turkoois wisselen elkaar af. De Campground maakt deel uit van het Glentenner Park waar ook een vertrekpunt met platforms is voor helikopters. Suzan die achter ons rijdt heeft niet in de gaten dat de afslag die wij nemen ook naar de campground gaat. Zij denkt dat Peter recht op de heli’s afgaat en direct de vlucht wil maken. Dat vindt zij niet zo’n goed idee. Moet zich nog voorbereiden op de vlucht. (pilletje tegen luchtziekte). We zien 2 heli’s opstijgen, spectaculair. Bij het inchecken voor de camping maken Peter en Suzan een afspraak voor de andere ochtend 10.30 uur. Bij helder weer met goed zicht gaat de tocht door. Wij zoeken vervolgens een plek op deze prachtige natuurcamping. Vanuit de camper zien wij aan de ene kant Mount Cook en aan de andere kant het meer. Inmiddels is het gaan regenen en we vrezen het ergste voor de plannen voor morgen. We maken het binnen gezellig, borrelen en kijken naar de reacties op onze reisverslagen.

28 november 2007
Onze trouwdag (38 jaar). Bij het opstaan zien wij een strak blauwe lucht. De helikoptervlucht kan zeker doorgaan. Peter en Suzan zijn toch wel wat zenuwachtig over wat gaat komen. Het ontbijten doen we buiten in de zon. Jan en Suzan verrassen ons met een fles champagne, die later op de dag genuttigd wordt. Om 10 uur gaan wij richting helikopterplatform.( Een heuveltje met wat grint van een paar m2). Er worden wat veiligheidsinstructies gegeven voordat de vlucht begint. Ik maak wat foto’s van het opstijgen, heb een brok in mijn keel, heel spannend allemaal, komen ze weer heelhuids terug. Jan en ik wachten op het terrasje onder het genot van een kop koffie op de terugkomst. De tocht duurt 45 minuten. Na ca. 40 minuten zien wij in de verte 2 heli’s aankomen. Peter en Suzan stappen uit de 2e heli met een glimlach op hun gezicht. In aansluiting op mijn verslag geeft Peter nog een kort verslag van de vlucht.
We gaan met 1 camper naar het plaatsje Mount Cook. We zien de sneeuwmassa daar van dichtbij. Het weer blijft stralend. Wij lopen er bij in zomerkleding. Bij terugkomst op de camping maken we weer een moeilijke keuze: wandeling naar het meer of aan de borrel. Wij kiezen voor het eerste. Ook hier weer een prachtige wandeling door de natuur. Voel me zo nu en dan een dwerg, zo groots en weids is dit landschap. Na de wandeling natuurlijk aan de drank. De fles champagne wordt koud gemaakt. In verband met onze trouwdag trakteren wij ’s avonds op een etentje in het bij het complex behorende restaurant. Het restaurant wordt gedreven door een jong zeer enthousiast stel. Ongeveer 2 maanden geleden hebben zij dit overgenomen en hebben grootse plannen. De bediening weer geweldig en het eten smaakte uitstekend en de geboren Nieuw Zeelandse heeft ons weer over van alles geïnformeerd. Haar Amerikaanse aanstaande blijkt een kok met veel talent. Vanaf onze tafel aan het raam hadden wij een uitzicht op Mount Cook tot om ca. 21.00 uur de zon onder ging. Morgen neem ik met pijn in het hart afscheid van Lake Pukaki en gaan wij op weg naar het dichtbij gelegen meer Lake Tekapo.
Jenny

De helikoptervlucht
Nadat wij enige tijd terug aan de westkant van de Alpen ons plan voor een helikoptervlucht tot 2 maal toe, vanwege weersomstandigheden, niet konden uitvoeren was het ditmaal wel raak. En hoe!!De weersomstandigheden waren meer dan voortreffelijk. Volgens onze piloot een uitzonderlijke dag welke slechts enkele malen per jaar voorkomt. Een volkomen blauwe lucht zorgt voor de best mogelijke omstandigheden. Voor ons beide was het vliegen in een heli een volkomen nieuwe ervaring. Na het opstijgen wisten wij het al,
dit kon niet meer stuk. Wat is dit relaxed. Na het dal te hebben gevolgd van waaruit Lake Pukaki wordt gevoed ging de tocht over de oostelijk gelegen gletsjers zoals de Tasman gletsjer. Vervolgens met een bocht om Mount Cook naar de westelijk gelegen gletsjers, Franz Josef en Fox. Op de Fox gletsjer werd een spectaculaire landing gemaakt in de sneeuw. Heel onwerkelijk allemaal. Een groepje mensen komend uit wat helikopters in een volkomen stille en witte wereld. Na wat sneeuwballen te hebben gegooid en veel foto’s te hebben gemaakt stegen wij weer op om via de west en zuidzijde van Mount Cook terug te vliegen naar Lake Pukaki wat wij al vanuit de verte zagen liggen. De zeer heldere omstandigheden zorgden er voor dat wij het eerder door ons bezochte gebied rond Franz Josef en Fox in een totaal andere hoedanigheid goed vanuit de lucht konden bekijken. Ook hadden wij vanuit de lucht een goed zicht op de Tasman Zee. De vrienden en kennissen die ons na hun eigen ervaringen hebben geadviseerd om deze tocht te maken hebben zeker niet overdreven. Wij zijn weer een onvergetelijke ervaring rijker. Peter (ook namens Suzan)