Dunedin en de treinreis

Zondag 25 november 2007
Wij vertrekken uit de mooie Doubtful Sound, na een stormachtige nacht waarbij de camper flink stond te wiebelen (van de wind), met regenachtig weer. We rijden richting Invercargill
om vandaar door te gaan naar Owaka bij Catlins Forest Park.
De wind nam al snel toe tot stormachtig en dit vereiste nogal wat stuurmanskunst en aanpassing van de snelheid om de camper op de weg te houden. Onderweg zagen we, in dit gedeelte van NZ heel veel schapen. Zoveel hadden wij eerder nog niet gezien. Bij te WaeWae aan de kust gestopt om de woeste golven te bewonderen. Hier heel veel scheef gegroeide bomen, dus altijd veel wind.
Dit is het eerste stuk NZ dat we saai en niet aantrekkelijk vinden, armoedige dorpjes en saaie vlaktes, dit blijft zo tot voorbij de plaats Invercargill waar we ook al niet warm voor lopen. Inmiddels is het gelukkig wel weer zonnig geworden en het landschap wordt, voor ons inmiddels verwende toeristen, weer vriendelijker en heuvelachtig. Jenny zorgt voor een lekkere picknick lunch en we plukken nog een leuk veldboeket bij elkaar voor op tafel.
We gaan verder en stoppen na een tijdje bij de Florence Hill Lookout, waar de kust zo woest is en de wind zo hevig, dat we bijna kunnen vliegen.
We rijden verder door het Catlins State Forest Parc, met inmiddels volop zon, maar nog steeds een harde en koude wind. Het landschap is hier weer schitterend, heuvelachtig, bossen, riviertjes, volop afwisseling. Inmiddels in Owaka aangekomen bekijken we twee campings (de plaatsen zijn niet naar de zin van Jenny en mij) en rijden door daar Kaka Point, waar we de nacht gaan doorbrengen omdat het inmiddels al 7 uur is (Jen en ik dachten, hadden we de vorige camping toch maar genomen). We besluiten onze voorraad “Te Whare Ra” wijn, die wij in Blenheim hebben ingekocht, aan te spreken want die moet op voordat we naar Fiji gaan.

Maandag 26 november 2007
De zon schijnt weer en de wind is gaan liggen. We rijden naar Dunedin waar we om 11.00 uur op de camping aankomen.
We besluiten, op aanraden van onze reisorganisatrice, een treinreis te gaan maken van plm. 4 uur door de “Taieri Gorge”. De taxi brengt ons naar het mooie oude stationsgebouw in het centrum van Dunedin. Dit gebouw werd in 1906 in gebruik genomen en is gebouwd in Victoriaanse stijl, erg Engels.
Het eerste gedeelte van de treinreis dacht ik, dit is weer een goed staaltje geldklopperij van toeristen. Ik moest echter al gauw m’n mening herzien toen de trein in ruige, ongerepte natuur
terecht kwam, waar geen auto kan komen en ook geen mensen wonen.
We reden door tunnels, over viaducten, langs erg hoge bergen en zeer diepe dalen van de gorge van Taieri river. Dit alles beschenen door de volop aanwezige zon. Weer prachtig allemaal. Inderdaad een aanrader. Het deed mijn hart zingen.
En “last but not least” kregen we een leuke conference voorgeschoteld van de conducteur die aan het eind van de reis souvenirs probeerde te slijten aan een half-volle(-lege)coupe. Een echte entertainer die in plat Nieuwzeelands leuke verhalen vertelde, waar we de helft van begrepen, (december spreken ze hier bijv. uit als dieciembeh) maar door zijn enthousiasme en mimiek moesten we ontzettend lachen.
De verkoop tactiek bleek zich te lonen, want na het succes van “Jan met de pet” heeft ook Peter zich zo’n exemplaar aangeschaft en heeft Jan er voor Marc en Ralph ook een paar gekocht.. (ze kunnen niet geruild worden).
Eind van de middag weer terug in Dunedin. Een stad met plm. 110.000 inwoners, gelegen aan Otago-bay.
De stad heeft in het centrum een aantal mooie oude gebouwen in oud Victoriaanse- Edwardiaanse stijl die tot de mooiste van het land behoren.
We hebben het gezellige centrum bekeken en ’s avonds om 7 uur nog buiten op een terrasje gezeten, op het Octagon (het acht-hoekige centrale plein in het centrum).
Daarna een restaurant opgezocht, waar het eten weer verrassend en goed was (de kilo’s vliegen eraan bij iedereen, behalve bij Jenny). De taxi bracht ons, na een mooie dag Dunedin en omgeving, weer terug naar de camping waar Peter nog wat met Internet ging stoeien. Hij is degene die alle foto’s voor Internet maakt, uitzoekt en plaatst (vindt ie leuk!!). We zijn dan ook erg blij met alle tijd en energie die hij er insteekt.
Suus