Fiji, paradijs op aarde.

Maandag 3 december 2007
We hadden een goede vlucht van Christchurch NZ met Pacific Air naar Nadi, de internaionale luchthaven van Fiji, waar we 's nachts om 3.00 uur aankwamen.We hadden alle vier in het vliegtuig nog een paar uurtjes geslapen We werden verwelkomd met "Bula" (welkom) en er werd ons alle vier een schelpen- ketting omgehangen. Overtollige bagage
(winterkleding) lieten we achter in een depot en gingen met de taxi naar ons hotel. We werden om 9.oo uur gewekt na
weer allemaal lekker te hebben geslapen. Ontbijt met uitzicht op tuin en zwembad
en een temperatuur als een warme deken. Om 10.15 bracht de taxi ons naar Denerau Harbour waar we om 10.45 met z'n vieren op de speedboot zaten die ons naar
"Matamanoa island" zou brengen. De tocht duurde plm. 1 uur en we passeerden onderweg verschillende mooie eilandjes met hagelwitte stranden, schitterend blauwe zee en lucht, kortom de Pacific Ocean.
Bij aankomst werden we opgewacht door wat
personeel op het strand om ons weer welkom te heten met "Bula" en ons weer een schelpenketting om te hangen. We moesten van de boot een klein stukje door het water lopen om op het strand te
komen, er is geen aanlegsteiger. We werden naar het terras gebracht waar 4 koude vruchtencocktails klaar stonden met een flink stuk annanas op de rand en een exotische bloem erin gestoken. Vervolgens werden wij naar onze "bure's" gebracht (rietgedekte bungalow's) aan het strand, met prachtig uitzicht, stoelen en hangmat op het terras, omgeven door palmbomen.
(Bure onno en lima)
Wat een droomlocatie. Slechts 33 stellen kunnen hier verblijven en kinderen onder de 12 jaar zijn niet welkom. Het restaurant en zwembad liggen ook geweldig met naar alle kanten uitzicht op zee. Om 18.00 uur begon op het terras een gitaartrio te spelen en te zingen om het aperitief te begeleiden. Het begon inmiddels al te schemeren en er werden fakkels buiten aangestoken en olielampen rond het zwembad gezet. Tijdens het diner werden alle nieuwkomers verwelkomd en bij hun voornamen genoemd. Wij zijn de enige Nederlanders (wel wat Engelsen, Italianen en een Zwitsers stel). Er werd acapella een prachtig afscheidslied door het personeel gezongen voor de mensen die morgenochtend weer vertrekken. Als ze dat voor ons ook gaan doen weet ik nu al dat ik het niet droog hou. Om 22.00 uur hadden we alzoveel slaap, dat we lekker ons king-size bed in doken (weer eens wat anders na de camper)

Dinsdag 4 december.
Ik was al om 6.30 wakker en ben een strandwandeling gaan maken om het eiland een beetje te verkennen. Nog geen kip te zien, behalve wat personeel die al met bootjes op weg gaan. Verder rust, prachtige baaien en mooie bloemen waar ze onze "bure's" rijkelijk mee versieren (zelfs op de wc-rol). Na de wandeling in zee gezwommen en met Jan om 8.oo koffie gedronken op ons terrasje. Om plm. 11 uur
klom een van de personeelsleden een kokosnootboom in om een paar exemplaren naar beneden te gooien om ze aldaar met een kapmes te openen, er werden wat ijsklontjes in gegooid, een rietje ingestoken en aan ons uitgedeeld. Lekker.
De rest van de dag weer erg vervelend doorgebracht en 's avonds na het diner op het terras zitten luisteren naar de muzikanten, die lekker zaten te tokkelen en te zingen. Ze werden later bijgestaan door de eigenaar/manager van het ressort
(een Fijaan van plm. onze leeftijd) die helemaal geen onverdienstelijk zanger bleek te zijn en ook nog gezellig een praatje kwam maken. Hij had 6 jaar aan Harvard gestudeerd en heel wat van de wereld gezien, maar was nog nooit in Nederland geweest. Om 23.00 uur is het hier ISA LEI (welterusten) en wij zijn al lange tijd de enigen die nog bij de
band op het terras zitten. Aangekomen op de kamer ziet alles er perfect uit, bed opengeslagen, bloemetje erop, lichtje aan en zachte radiomuziek. Ik loop naar onze koffie-/theehoek om de waterkoker leeg te gieten en laat hem bijna uit mijn handen vallen als er een plm. 12 cm.
groot, beige, hagedisachtig beest op blijkt te zitten dat mij met net zulke grote ogen aankijkt als ik hem, hij is sneller dan ik en hij springt tegen de muur en verdwijnt pijlsnel richting plafond, achter een richel waar we hem niet meer kunnen vinden. Verder geen enge beesten gezien in onze "bure" en toch lekker geslapen.

Woensdag 5 december.
Het heeft 's nachts geregend maar nu schijnt de zon weer volop en we laten de airco in de "bure" dag en nacht aan. Als je buiten komt krijg je meteen die "warme deken" over je heen. In de loop van de ochtend gaan Jenny en ik snorkelen. Ik heb dit vorig jaar op Lombok en Bali nog gedaan, maar voor Jenny is dit de eerste keer. We gaan de snorkelspullen ophalen en de man die ze ons geeft, lacht weer vriendelijk (zoals
iedereen hier)en mist een voortand. Dat zie je hier regelmatig. Veel mensen hebben gaten tussen hun tanden, die niet opgevuld worden (zagen we in Hong Kong trouwens ook). De man blijkt Ronnie te heten en loopt mee naar het water om instructies te geven en Jenny's hand vast te houden, zo lang als nodig is. De eerste paar minuten moet ik weer even wennen aan het ademen onder water, maar dan gaat het weer goed. Jenny komt een paar keer proestend boven, maar krijgt al gauw de slag te pakken, waarop Ronnie zegt dat we nu wel zonder hem op ontdek-
kingstocht kunnen gaan. We zien prachtige
vissen in allerlei kleuren, groot, klein
en inkt-blauwe zeesterren. Ronnie neemt ons en nog wat andere gasten morgen mee naar het koraalrif waar het nog mooier moet zijn. Ik neem dan mijn onderwater
camera mee om wat foto's te maken. Peter
en Jenny gaan 's middags een kano tochtje maken en bij het aperitief op hun terras blijkt Sinterklaas zich ook op Fiji te bevinden. 's Avonds na het diner is het karaoke op het terras en na een paar wijntjes heb ik nog een Abba nummer ten gehore gebracht. Iedereen (van ons clubje) heeft gelukkig toch nog goed geslapen.
Suus.